بلاگ

شاید گوشه‌گیری فرزندان یا یکی از اطرافیانتان شما را به این مقاله کشانده است. سندرم آسپرگر یکی از اختلالات احتمالی است که در این مواقع افراد به وجود آن شک می‌کنند.

این اختلال در اوایل کودکی قابل تشخیص است، اما سندرم آسپرگر چیست؟ چه علائمی دارد و توسط چه کسی تشخیص داده می‌شود و… جواب همه سوالاتتان در این مقاله هست. در ادامه اطلاعات خوبی  در مورد سندرم آسپرگر در اختیار شما قرار خواهد گرفت.

سندرم آسپرگر چیست؟

سندرم آسپرگر نخستین بار در سال ۱۹۴۴ توسط پزشک اتریشی به نام هانس آسپرگر با انتشار مقاله‌ای آن را توصیف شد. آسپرگر نوعی اختلال رشد عصبی است، مبتلایان به سندرم آسپرگر (Asperger syndrome) از نظر هوشی مانند سایر افراد به نظر می‌رسند، اما در کسب مهارت‌های اجتماعی در ارتباط بین فردی و ارتباط غیر کلامی با مشکلاتی روبرو هستند. افراد مبتلا به آسپرگر علایق، رفتارهای وسواسی و تکراری دارند.

این سندرم اکنون بخشی از یک گروه گسترده‌تر بیماری‌ها به نام اختلال طیف اوتیسم است، اما بسیاری افراد هنوز از اصطلاح آسپرگر برای آن استفاده می‌کنند.

پزشکان این بیماری را نوعی از اوتیسم با “عملکرد بالا” می‌نامند؛ نشانگان آسپرگر شکل ملایمی از طیف اوتیسم به شمار می‌آیند. وجه تمایز اسپرگر حفظ مهارت‌های تکلمی، ضریب هوشی  بالاتر از میانگین جامعه و حافظه بلند مدت قوی است. از ویژگی‌های دیگر این افراد خودآگاهی نسبت به شرایط خود و آزادانه صحبت کردن درباره محدودیت ها است.

علائم سندرم آسپرگر چیست؟

علائم سندرم آسپرگر در اوایل زندگی شروع می‌شود. اگر شما والدین این کودکان هستید ممکن است متوجه شوید که آن‌ها نمی توانند تماس چشمی برقرار کنند.

همچنین ممکن است فرزند شما در موقعیت های اجتماعی راحت  به نظر نمی‌رسد، کودک نمی داند وقتی کسی با او صحبت می‌کند چه بگوید یا چگونه پاسخ دهد.

آن‌ها ممکن است نشانه‌های اجتماعی را که برای افراد دیگر واضح است مانند زبان بدن یا حالات صورت افراد را نادیده بگیرند. به عنوان مثال، آن‌ها ممکن است متوجه نشوند که کسی را ناراحت، عصبی یا مضطرب کرده‌اند.

نشانه دیگر این است که کودک شما ممکن است احساسات کمی نشان دهد. آن‌ها ممکن است هنگام خوشحالی لبخند نزنند یا از شوخی نخندند. یا ممکن است آن‌ها به روشی غیرمعمول یا رباتیک صحبت کنند.

این کودکان ممکن است بیشتر اوقات در مورد خودشان صحبت کنند یا در مورد یک موضوع خاص زیاده‌روی کند، مانند سنگ ها یا آمار فوتبال.آن‌ها همچنین ممکن است نسبت تغییر مقاومت زیادی داشته باشند و آن را دوست نداشته باشند.

تشخیص سندرم آسپرگر

اولین مرحله ارزیابی است، اگر در کودک خود علائمی از این بیماری مشاهده کردید، به پزشک متخصص اطفال مراجعه کنید. او شما را به پزشک بهداشت روان و متخصص اوتیسم ارجاع می‌دهد. در واقع برای درمان این بیماری متخصصان حوزه پزشکی به طرق گوناگون عمل می‌کنند.

روانشناس، مشکل کودک را از طریق احساسات و رفتار او تشخیص می‌دهد و آن را درمان می‌کند. متخصص مغز و اعصاب بر رفع مشکلات مغزی کودک متمرکز می‌شود. همچنین متخصص رشد اطفال و گفتار درمانگر در زمینه بهبود گفتار و سایر مشکلات رشدی تخصص دارند.

پزشک ممکن است سوالات زیر را از شما بپرسد:

• کودک شما چه علائم غیرعادی دارد و چه موقع برای اولین بار متوجه آن‌ها شدید؟
• چه زمانی کودک برای اولین بار یاد گرفته است صحبت کند و چگونه ارتباط برقرار می‌کند؟
• آیا فرزند شما بر هر موضوع یا فعالیتی که انجام می‌دهد تمرکز دارد؟
• آیا او دوستی دارد و چگونه با دیگران ارتباط برقرار می‌کند؟

پس از این پرسش‌ها، پزشک کودک را در موقعیت‌های مختلف ارزیابی کرده و نحوه برقراری ارتباط و رفتار او را در نظر می‌گیرد.

علت سندرم آسپرگر چیست؟

اگر در نظر بگیریم که سندرم آسپرگر یکی از اختلالات اوتیسم است، انتظار می رود که علل سندرم آسپرگر با اوتیسم یکسان باشد. علل دقیق اختلالات اوتیسم مشخص نشده است، اگرچه عامل ارثی (ژنتیکی) در این امر دخیل است.

در برخی موارداختلالات اوتیسم ممکن است مربوط به قرار گرفتن در معرض سموم، تراتوژن‌ها، مشکلات بارداری یا تولد و عفونت‌های قبل از تولد باشد. این تأثیرات محیطی ممکن است با هم برای تغییر یا افزایش شدت نقص ژنتیکی بالقوه به صورت زمینه ای عمل کنند.

سندرم آسپرگر چگونه درمان می‌شود؟

در حال حاضر هیچ درمان قطعی برای سندرم آسپرگر وجود ندارد. با این حال روش های درمانی مختلفی برای کاهش علائم این اختلال وجود دارد. درمان اغلب براساس علائم خاص کودک است.

• درمان دارویی

از داروها اغلب برای درمان علائم آسپرگر استفاده می شود، این داروها عبارتند از:

• برای کاهش تحریک پذیری ، آریپیپرازول (Abilify) برای کاهش تحریک پذیری
• برای کاهش بیش فعالی، گوانفاسین (تنکس) ، اولانزاپین (Zyprexa) و نالترکسون (ReVia)
• کاهش رفتارهای تکراریف مهارکننده‌های انتخابی جذب مجدد سروتونین (SSRI)
• ریسپریدون (Risperdal Consta) برای کاهش تحریک و بی خوابی

دارو می‌تواند برای کنترل رفتارهای مشکل آفرین که ممکن است به دلیل AS ایجاد شود مفید باشد. با این حال، روش‌های درمانی دیگری نیز وجود دارد که می‌تواند مهارت‌های ارتباطی، تنظیم عاطفی و تعامل اجتماعی را بهبود بخشد. درمان این بیماری در هر کودک متفاوت است و روشی یکسان برای درمان بیماران وجود ندارد. پزشک معالج ممکن است برای یافتن یک روش درمانی مناسب، چندین روش را امتحان کند که شامل موارد زیر است:

• آموزش مهارت‌های اجتماعی

در گروه‌ها یا جلسات یک‌نفره درمان‌گر به فرزند شما یاد می‌دهد، که چگونه با دیگران تعامل داشته باشد. مهارت‌های اجتماعی معمولاً با الگوبرداری از رفتار معمولی، به بهترین وجه آموزش داده می‌شود.

• گفتار درمانی

این روش درمانی به بهبود مهارت‌های ارتباطی کودک کمک می‌کند. به عنوان مثال او می‌آموزد که چگونه به جای یک لحن یکنواخت، از یک الگوی طبیعی بالا و پایین استفاده کند. او همچنین در مورد چگونگی شروع و ادامه مکالمه دو طرفه و درک زبان بدن مانند حرکات دست و تماس چشمی آموزش خواهد گرفت.

• درمان شناختی رفتاری

این روش به فرزند شما کمک می‌کند تا روش تفکر خود را تغییر دهد. با این روش درمانی  او می‌تواند احساسات و رفتارهای تکراری خود مانند عصبانیت ناگهانی، از دست دادن کنترل و وسواس را کنترل کند.

• آموزش والدین

والدین بسیاری از تکنیک‌هایی را که به کودکشان آموزش داده می‌شود، یاد می‌گیرند تا در خانه روی مهارت‌های اجتماعی او کار کنید. برخی از خانواده‌ها نیز برای مقابله با چالش‌های زندگی با کودک مبتلا به آسپرگر، به مشاور مراجعه می‌کنند.

• تحلیل رفتار کاربردی

در این روش مهارت‌های اجتماعی و ارتباطی مثبت در فرزند شما ترغیب می‌شود و از رفتارهای ناپسند بازداشته می‌شود؛ درمانگر برای کسب نتیجه از تشویق یا “تقویت مثبت” استفاده می‌کند.

در سال‌های اخیر آگاهی در مورد اختلالات عصبی و رشدی بیشتر شده، حتی فیلم‌هایی در مورد اوتیسم ساخته شده است. آیا هر رفتار درونگرایی و فاصله گرفتن از اجتماعات را می توان به بیماری اوتیسم نسبت داد؟ اوتیسم چیست و چه علائم دیگری دارد؟ ژنتیک و محیط چقدر روی بروز اوتیسم تاثیر دارند؟ تست ژنتیک اوتیسم چگونه موجب تشخیص بیماری اوتیسم می شود؟

همه اینها سوالاتی است که ممکن است ذهن شما را حسابی مشغول کرده باشد. با ما همراه باشید تا به این سوالات پاسخ دهیم. برای سوالات بیشتر در خصوص تست اوتیسم ( آزمایش ژنتیک احتمال بروز اوتیسم) حتما با مای اسمارت ژن تماس بگیرید.

اوتیسم چیست ؟

اوتیسم، نوعی اختلال شخصیتی و روانی است که فرد در آن بیشتر به نوع خاصی از درون‌گرایی و فاصله گرفتن از محیط و انسان‌های اطرافش تمایل دارد. Autism بیشتر در دوران کودکی در افراد ظاهر می‌شود و اکثراً قبل از رسیدن به 3 سالگی علائم آن در فرد پدیدار می‌شود. اوتیسم نوعی اختلال رشد است. ماهیت آن مربوط به اعصاب است و بر مغز در زمینه‌های تفکر، زبان، ارتباطات، مهارت‌های اجتماعی، سیستم‌های حسی و رفتار تأثیر می‌گذارد.

اوتیسم یک اختلال مادام العمر است که از بدو تولد فرد شروع می‌شود و تا پیری با او می‌ماند. هر فرد اوتیستیک با دیگری متفاوت است. به همین دلیل اوتیسم به عنوان “طیف” توصیف می‌شود.

به این معنی که علائم می‌توانند از بسیار خفیف تا کاملاً شدید متغیر باشند. بنابراین گرچه آنها با دیگر مبتلایان به اوتیسم اشتراکاتی خواهند داشت، اما نحوه تأثیرگذاری آن‌ها برای هر مبتلا منحصر به فرد است.

اوتیسم در هر گروه نژادی، قومی و در تمام سطوح اقتصادی – اجتماعی رخ می‌دهد. با این حال، پسران به طور قابل توجهی بیشتر از دختران به ASD مبتلا می‌شوند. ASD تقریباً 5 برابر بیشتر در پسران (1 در 42) نسبت به دختران (1 در 189) شیوع دارد.

آمارهای جهانی نشان می‌دهد که از هر 68 کودک، یکی مبتلا به ASD است. در ایران این آمار یک مبتلا در 150 کودک است.

از بیش فعالی چه می دانید؟

علائم بیماری اوتیسم در سنین مختلف

در ماه‌های اولیه تولد با علائم مختلفی خود را آشکار می‌کند. مثلا به صداهای بلند پاسخی نمی‌دهد، دستش را به دهانش نمی‌آورد، سعی نمی‌کند اشیا را بگیرد، نمی‌تواند سرش را بالا بگیرد، در حرکت دادن چشم‌ها مشکل دارد، به صدا زدن اسمش واکنش نمی‌دهد، نمی‌خندد و … این علائم تا حدی پیش روی می‌کند که کودک نوپا صحبت نمی‌کند.

اوتیسم با نشانه های مختلفی خودش را نشان می دهد. تشخیص  بیماری اوتیسم در نوزادان هم ممکن است، چون اختلال طیف اوتیسم از بدو تولد می تواند همراه فرزند شما باشد. این اختلال در بنیادی ترین ساختارهای رشد و توسعه ی کودک مانند یادگیری حرف زدن، بازی کردن و معاشرت با دیگران دخیل است.

۱۵ سال پیش، سن ۲ سالگی برای تشخیص ریسک ابتلا به اوتیسم در نظر گرفته می شد ولی امروزه ۲ سالگی برای تشخیص بسیار دیر است.

نشانه های اوتیسم بسیار وسیع است و به مراتب اثرات آن نیز بسیار است. برخی کودکان مبتلا به اوتیسم نشانه هایی خفیف دارند و برخی دیگر از مشکلات بسیار بیشتری رنج می برند.

علائم اوتیسم در نوزادان

هر کودک مبتلا به اوتیسم در سطحی از این اختلال  در سه حوزه ی مختلف رنج می برد:

• معاشرت کردن گفتاری و غیر گفتاری
• ارتباط برقرار کردن با دیگران و دنیای اطراف
• فکر کردن و رفتارکردن منعطفانه
• برقراری تماس چشمی، نگاه کردن به مادر در هنگام شیر خوردن و یا لبخند زدن
• واکنش به اسم خود و یا واکنش به یک صدای آشنا
• دنبال کردن اشیا با نگاه و یا دنبال کردن حالت های صورت شما وقتی به چیزی اشاره می کنید.
• اشاره کردن و یا بای بای کردن و یا هر مدل بدنی که برای ارتباط گرفتن استفاده می شود.
• درآوردن صداها مختلف برای اینکه به او توجه شود.
• واکنش نشان دادن به بغل شدن و یا اینکه برای بغل کردنش تلاش می کند.
• اداها و حالت های چهره ی پدر و مادر و یا سایرین را تقليد می کند.
• بازی کردن با سایرین و یا نشان دادن علاقه و شادی به دیگران
• اگر پدر یا مادر آسیب ببیند یا ناراحت شود، متوجه شده و حالات نوزاد تغییر می کند.

ممكن است که نظرات متفاوتی در باب دلایل بروز اوتیسم وجود داشته باشد ولی همه ی پزشکان و متخصصین همه در اینکه تشخيص زودهنگام اوتیسم بسیار اهمیت دارد هم صدا هستند.

ممکن است کودک در سنین پایین نشانه های تشخیصی را نشان ندهد، مهم این است که هیچ وقت امید خود را برای بهبود در روند اختلال از دست ندهید.

دلایل بیماری اوتیسم در نوزادان

امروزه بیشتر متخصصین بر این باورند که دلیل اصلی اوتیسم ساختار ژنتیک فرد است. در کنار ژنتیک عوامل محیطی هم تاثیرگذار هستند. ممكن است نوزادی با احتمال ابتلا به اوتیسم به دنیا بیاید ولی اتفاقات یا شرایط محیطی طوری باشد که بروز اختلال در این کودک رخ بدهد.

یا ممکن است نوزادی که ریسک بیماری اوتیسم را دارد در محیطی قرار بگیرد که هرگز درگیر اختلال اوتیسم نشود.

ریسک های بارداری تاثیرگذار در اوتیسم

• مصرف داروها ضد افسردگی، بخصوص در ۳ ماه اول
• تغذيه ی نامناسب بخصوص در اوایل بارداری، از جمله کمبود اسید فولیک
• سن پدر و مادر
• عوارض بعد از تولد مانند وزن کم در هنگام تولد یا کم خونی نوزاد
• عفونت مادر در دوره ی بارداری
• در معرض مواد شیمیایی قرار گرفتن در دوره ی بارداری.

یکی از مشکلات عمده که یک خانواده کودک مبتلا به اوتیسم با آن درگیر است. مسئله تغذیه کودکان اوتیسم است. برای آشنایی بیشتر با  این مسئله در ابتدا معرفی کلی از اوتیسم و علائم مربوط به آن را خواهیم داشت، سپس به بررسی و حل مشکلات تغذیه ای این کودکان خواهیم پرداخت.

علائم اوتیسم در کودکان

اوتیسم در کودکان شاید به مراتب سخت‌تر از بزرگسالان باشد.  کودکان درسنین 3 سال در اوج یادگیری خود به کمک محیط  هستند، حذف تعامل کودکان با محیط برای آن‌ها اثرات جبران ناپذیری دارد.

برخی از والدین کودکان اوتیسمی می‌گویند که دیگران فکر می کنند فرزندشان نافرمان است، حرف گوش نمی دهند.

کودکان اوتیسمی معمولاً دچار اختلالات دیگری هم هستند، مانند، اختلال در خواب، مشکلات گوارشی، دیر به حرف افتادن، صرع، وسواس فکری و اضطراب.

مهم‌ترین علائم کودکان اوتیسمی

•  موقع ارتباط با دیگران از داشتن ارتباط چشمی طفره می‌رود
•  در ارتباطات اجتماعی مشکل دارد
•  احساسات دیگران مانند ناراحتی والدین را درک نمی‌کند
•  فقط به موضوعات خاصی علاقه نشان می‌دهد
•  ترجیح می‌دهد تنها باشد تا مشغول بازی با کودکان دیگر
•  در مبتلایان به اوتیسم شدید رفتارهای خاص‌تر مثل حرف نزدن یا به سختی حرف زدن دارند
• رفتارهای غیرقابل پیش‌بینی مانند پرخاشگری یا آزار رساندن به دیگران و حتی برای فعالیت‌های روزمره نیاز به کمک دارند.

علائم اوتیسم در بزرگسالان

اوتیسم در بزرگسالان، بر روی روابط و طرز برخورد آن‌ها با مشکلات و مسائل روزمره تاثیر مشهودی دارد. ایجاد ارتباط با محیط را برای آنان سخت می‌کند، از طرفی بر روی حالات و حرکات اجتماعی آن‌ها قابل تشخیص است. اوتیسم حالت طبیعی را از فرد گرفته و او را منزوی و پرخاشگر می‌کند.

مهمترین علائم اوتیسم در بزرگسالان

• تقریبا می‌توان گفت هیچ دوستی ندارند و به ارتباط با دیگران بی علاقه هستند.
•  از ارتباطات چشمی به شدت فرار می‌کنند.
•  به صداهای بلند و یا مزه و بوی قوی واکنش منفی نشان می‌دهند.
•  درکی از ایما و اشاره در صورت دیگران و همچنین تغییر حالات عاطفی و هیجانی آن‌ها ندارند.
•  رفتارهای تکراری و غیر منتظره مثل ضربه زدن به بدن خود یا با دست به میز زدن دارند.
•  برای خود برنامه مشخص و روالی روتین تنظیم می کنند و هر گونه تغییر کوچک در آن موجب عصبانیت یا واکنش شدید آن‌ها می‌شود.

علائم اوتیسم شدید

در مواردی که اوتیسم شدیدتر است افراد قادر به انجام کارهای روزمره و عادی خود مثل لباس پوشیدن و حتی دستشویی رفتن هم نیستند. اضطراب، بی خوابی، سردرد، تپش قلب، افسردگی، خنده های بلند بی دلیل و تکان‌های شدید بدنی از جمله سایر علائم وجود اوتیسم شدید در بزرگسالی است.

در بسیاری از کودکان، علائم با افزایش سن و درمان رفتاری بهبود می‌یابند. در دوران نوجوانی، برخی از کودکان مبتلا به ASD ممکن است افسرده شوند یا دچار مشکلات رفتاری شوند هر چه درمان عقب‌تر بیافتد، روند بهبودی کندتر می‌شود.

افراد مبتلا به اوتیسم معمولاً با افزایش سن به خدمات و پشتیبانی نیاز دارند البته به شدت اختلال وابسته است. افراد مبتلا به ASD خفیف می‌توانند با موفقیت کار کنند و به طور مستقل یا در یک محیط حمایتی زندگی کنند.

علت اوتیسم چیست؟

دانشمندان معتقدند که احتمالاً ژنتیک و محیط در اوتیسم (ASD) نقش دارند. در حالی که هنوز نمی دانیم چه عواملی باعث اوتیسم می شود، اما می‌دانیم که این امر ناشی از بد تربیتی نیست. بلکه یک اختلال عصب شناختی است.

میزان اوتیسم در دهه‌های اخیر بدون توضیح روشن در مورد دلیل آن افزایش یافته است. محققان تعدادی از ژن‌های مرتبط با این اختلال را شناسایی کرده اند. مطالعات تصویربرداری از افراد مبتلا به ASD تفاوت هایی را در پیشرفت مناطق مختلف مغز پیدا کرده است.

مطالعات نشان می دهد که ASD می تواند نتیجه اختلالات رشد طبیعی مغز در اوایل رشد باشد. این اختلالات ممکن است در نتیجه نقص در ژن هایی باشد که رشد مغز را کنترل می کنند و نحوه ارتباط سلول های مغز را با یکدیگر تنظیم می کنند.

اوتیسم بیشتر در کودکانی که زودرس به دنیا می آیند دیده می شود. عوامل محیطی نیز ممکن است در عملکرد و تکامل ژن نقش داشته باشند ، اما هنوز هیچ علت محیطی خاصی مشخص نشده است.

همچنین قرار گرفتن در معرض عوامل محیطی مانند عوامل عفونی (سرخچه مادر یا ویروس سیتومگالوویروس) یا عوامل شیمیایی (تالیدومید یا والپروات) مرتبط دانست.

نقش ژن‌ها در ابتلا به بیماری اوتیسم چیست؟

با اینکه علت دقیق اوتیسم هنوز ناشناخته است. تحقیقات فعلی نشان می دهد که استعداد ابتلا به اوتیسم ممکن است ارثی باشد. محققان “ژن اوتیسم” خاصی را پیدا نکرده‌اند؛ طی پنج سال گذشته، دانشمندان تعدادی از تغییرات نادر ژن یا جهش های مرتبط با اوتیسم را شناسایی کرده اند.

مطالعات نشان می‌دهد که برخی استعداد ژنتیکی ابتلا به اوتیسم را دارند. مطالعات یکسان دوقلوها نشان می‌دهد که اگر یکی از دوقلوها تحت تأثیر قرار گیرد، در آن صورت دیگری بین 36 تا 95 درصد از اوقات تحت تأثیر قرار می‌گیرد.

در خانواده های دارای یک فرزند مبتلا به ASD‌، خطر داشتن فرزند دوم با این اختلال نیز افزایش می یابد. تعداد کمی از موارد اوتیسم را می‌توان به اختلالات ژنتیکی مانند شکننده X، اسکلروز توبروز و سندرم آنجلمن نسبت داد.

تست ژنتیک اوتیسم

یکی از راه‌های  توصیه شده برای کنترل و انجام اقدامات بهبود دهنده، تشخیص زودهنگام این اختلال است. با انجام تست اختلال مای اسمارت ژن احتمال وجود طیف اوتیسم بررسی می‌شود.

پس از انجام آزمایش ژنتیک علاوه بر تست اوتیسم ( آزمایش ژنتیک احتمال بروز طیف اوتیسم)، احتمال بروز اختلالات دیگر مثل نقص توجه همراه با بیش فعالی، اختلالات ارتباطی اجتماعی، اختلال وسواس فکری عملی و… را هم بررسی می کنیم.

تشخیص اوتیسم

اوتیسم در هر سنی قابل تشخیص است. اگر كودكی علائم اوتیسم دارد، معمولاً قبل از سه سالگی آشكار می شود. برخی از والدین می‌گویند که از بدو تولد تفاوت‌هایی را در فرزندان خود مشاهده کرده‌اند.

مانند راه نرفتن با صحبت نکردن. در برخی موارد دیگر والدین گزارش می دهند که فرزندشان در حال رشد عادی است و سپس شروع به از دست دادن مهارت هایی می کنند که قبلاً داشته اند.

علائم کودک می‌تواند کاملاً خفیف باشد و فقط هنگامی افزایش می یابد که، نیاز به روابط اجتماعی در مدرسه افزایش یابد. گاهی اوقات ممکن است کودکان قبل از تشخیص بیماری اوتیسم مشکل گفتاری یا تشخیص اختلالات دیگری مانند بیش فعالی یا مشکلات یادگیری داشته باشند.

این کودکان معمولاً سندرم آسپرگر تشخیص داده می شوند و بسیاری از آن‌ها تا پس از هفت سالگی یا بالاتر تشخیص داده نمی شوند.
سندرم آسپرگر نوعی اختلال طیف اوتیسم است که از طریق نقص در برقراری روابط اجتماعی و الگوهای مکرر و محدود رفتار، علایق و فعالیت‌‌ها شناخته می‌شود.

تشخیص اوتیسم به ارزیابی جامع نیاز دارد. این مرحله به یک تیم متخصص متشکل از روانشناس، عصب شناس، روانپزشک، گفتاردرمانگر و سایر متخصصانی که کودکان مبتلا به ASD را تشخیص و معالجه می کنند، نیاز دارد.

اعضای تیم، ارزیابی عصبی، آزمایش شناختی و زبانی عمیقی را انجام می دهند. از آنجا که مشکلات شنوایی می تواند باعث رفتارهایی شود که ممکن است به عنوان ASD اشتباه شود، باید کودکان با تاخیر در رشد گفتار نیز، تست شنوایی انجام دهند.

مراحل تشخیص بیماری اوتیسم

مصاحبه با والدین

در مرحله اول ارزیابی تشخیصی، شما به پزشک خود در مورد سابقه پزشکی، رشدی و رفتاری فرزند خود اطلاعات پیشینه ای را می دهید. پزشک همچنین می‌خواهد از سابقه پزشکی و بهداشت روان خانواده شما مطلع شود.

معاینه پزشکی

شامل یک آزمایش عمومی، یک آزمایش عصبی، آزمایشات کلی و آزمایش ژنتیک است. کودک شما این آزمایش کامل را انجام می دهد تا علت مشکلات رشد مشخص شود و شرایط مشترک موجود را شناسایی کند.

تست شنوایی

از آنجا که مشکلات شنوایی می تواند در تأخیرهای اجتماعی و زبانی منجر شود، لازم است قبل از تشخیص اختلال طیف اوتیسم، این مشکلات بررسی شوند. در یک آزمایش شنیداری، هر گونه اختلال شنوایی و همچنین سایر حساسیت‌های صوتی که گاهی اوقات با اوتیسم همراه است، آزمایش می شود.

مشاهده

متخصصان رشد برای یافتن رفتارهای غیرمعمول مرتبط با اختلال طیف اوتیسم، کودک شما را در تنظیمات مختلف مشاهده می کنند. آنها ممکن است کودک شما را در حال بازی یا تعامل با افراد دیگر تماشا کنند.

غربالگری سرب

از آنجا که مسمومیت با سرب می‌تواند علائمی شبیه اوتیسم ایجاد کند، مرکز ملی بهداشت محیط توصیه می کند که همه کودکان با تاخیر رشد از نظر مسمومیت با سرب غربالگری شوند.

باتوجه به علائم و شدت درگیری کودک شما، ارزیابی تشخیصی ممکن است شامل تست گفتار، هوش، پردازش حسی و مهارت های حرکتی باشد. این آزمایشات می تواند نه تنها در تشخیص بیماری اوتیسم، بلکه همچنین در تعیین نوع درمان کودک شما مفید باشد:

ارزیابی گفتار و زبان

توانایی گفتاری و ارتباطی کودک شما را برای مشاهده علائم  بیماری اوتیسم ارزیابی می‌شود، همچنین به دنبال شاخص‌هایی برای اختلالات یا مشکلات زبانی خاص است.

تست شناختی

ممکن است به کودک شما تست هوش استاندارد یا ارزیابی شناختی غیر رسمی داده شود.

تست ژنتیک اوتیسم

همانطور که اشاره شد، یکی از عوامل بروز اختلال اوتیسم ژن‌های ما هستند، که امروزه می‌توان به کمک تست‌های ژنتیکی این ژن‌ها را شناسایی کرد که احتمال بروز این اختلال را بررسی می‌کنند.

ارزیابی عملکرد تطبیقی

ممکن است کودک شما از نظر توانایی عملکرد، حل مسئله و سازگاری در موقعیت های واقعی زندگی مورد ارزیابی قرار گیرد. این ممکن است شامل آزمایش مهارت های اجتماعی، غیرکلامی و کلامی و همچنین توانایی انجام کارهای روزمره مانند لباس پوشیدن و غذاخوردن باشد.

ارزیابی حسی – حرکتی

از آنجا که اختلال عملکرد ادغام حسی اغلب با بیماری اوتیسم اتفاق می افتد و حتی می تواند با آن اشتباه گرفته شود ، یک فیزیوتراپیست یا کاردرمانگر ممکن است حرکات خوب، حرکات نامنظم و پردازش حسی کودک شما را ارزیابی کند.

درمان اوتیسم ( asd)

هیچ درمانی برای ASD وجود ندارد. درمان‌ها و مداخلات رفتاری برای رفع علائم خاص طراحی شده‌اند و می‌توانند به طور قابل توجهی این علائم را بهبود بخشند. برنامه درمانی ایده آل، درمان ها و مداخلات را هماهنگ با نیازهای خاص فرد  فراهم می‌کند.

مداخلات آموزشی رفتاری

مداخلات زودرس رفتاری آموزشی در بسیاری از کودکان مبتلا به ASD بسیار موفق بوده است. درمانگران از جلسات آموزش متمرکز بر مهارت برای کمک به کودکان در جهت توسعه مهارت‌های اجتماعی و زبانی استفاده می کنند.

در این جلسات  رفتارهای مثبت تشویق و رفتارهای منفی را بی اهمیت می‌کنند. علاوه بر این مشاوره خانوادگی، به خانواده‌ها کمک می کند تا از پس چالش های خاص زندگی با کودک مبتلا به ASD برآیند.

داروها

در حالی که دارو نمی تواند ASD یا حتی علائم اصلی آن را درمان کند، مواردی وجود دارد که می تواند به کنترل علائم مرتبط مانند اضطراب، افسردگی و وسواس کمک کند. از داروهای ضد روان پریشی برای درمان مشکلات شدید رفتاری استفاده می شود.

تشنج را می توان با یک یا چند داروی ضد تشنج درمان کرد. داروهایی که برای درمان افراد مبتلا به بیش فعالی تجویز می‌شود، می تواند برای کاهش تکانشگری و بیش فعالی در افراد مبتلا به ASD استفاده شوند.

بیماری اوتیسم و مشکلات تغذیه ای 

در ادامه به برخی مشکلات تغذیه کودکان مبتلا به اختلال اوتیسم می‌پردازیم.

انتخاب محدود غذا

کودکان مبتلا به اوتیسم به طعم، بو، رنگ و بافت غذاها حساس هستند. آن‌ها معمولا مصرف غذای خود را محدود می‌کنند و با وجود تمایلات غذایی که دارند نسبت به بعضی از غذاها بی میلی نشان می‌دهند.

غذاهایی که نسبت به آن‌ها حساسیت نشان می‌دهند شامل غذاهای پر ادویه، میوه‌ها و سبزیجات یا قسمتی از بافت‌های غذایی که لغزنده یا نرم باشند.

چون آن‌ها در تمرکز روی یک کار برای مدت زمان طولانی مشکل دارند، برایشان دشوار است که از ابتدا تا انتها بنشینند و یک وعده غذایی کامل بخورد. همچنین مشکلات رفتاری دیگر مثل گریه کردن، جیغ زدن، شکستن یا پرت کردن وسایل سفره از پیامد‌های رفتاری غذا خوردن آن‌ها است.

یبوست

یبوست ممکن است به دلیل محدودیت در انتخاب غذای کودک، سطح فعالیت بدنی کم یا داروها باشد. به طور معمول با افزایش تدریجی منابع فیبر غذایی، مانند غلات سبوس دار و میوه‌ها و سبزیجات، همراه با مایعات فراوان و فعالیت بدنی منظم، این بیماری قابل اصلاح است.

تداخلات دارویی

برخی از داروها می‌توانند اشتها را کاهش دهند. این موضوع می تواند مقدار غذایی را که کودک می خورد کاهش دهد و در نتیجه رشد را تحت تأثیر قرار دهد.

سایر داروها ممکن است اشتها را افزایش دهند یا بر جذب برخی ویتامین‌ها و مواد معدنی تأثیر بگذارند. اگر کودک شما دارو مصرف می‌کند از متخصص کودک خود در مورد عوارض جانبی احتمالی سوال کنید.

راهکارهایی برای حل مشکل تغذیه کودکان اوتیسم

شما هم به دنبال راه‌هایی برای حل مشکلات تغذیه کودکان اوتیسم هستید؟ همراه ما باشید.

برای تمایلات غذایی کودک آماده باشید!

بسیاری از والدین حساسیت کودک خود را نسبت به طعم، رنگ، بو و بافت در برنامه غذایی می دانند. وقتی کودک شما از برخی گروه‌های غذایی سر باز می‌زند، می توانید از راهکاری ساده برای نزدیک شدن به مسائل حسی آن‌ها استفاده کنید.

برای مثال: از فرزندتان بخواهید برای انتخاب غذای جدید به همراه شما به سوپرمارکت مراجعه کند و یا وقتی به خانه رسیدید با هم آشپزی کنید. اگر میوه یا سبزیجات خاصی برای خوردن تهیه کردید می‌توانید با هم درباره نحوه رشد آن در اینترنت تحقیق کنید.

اگر کارتان تمام شد و فرزندتانمیلی به غذا نداشت، می توانید ظاهر غذا را جذاب کنید. انتخاب غذاهایی ساده اما متنوع، می‌تواند گزینه‌ای دیگر باشد.

فضایی مناسب برای غذا خوردن انتخاب کنید.

کودک مبتلا به اوتیسم مجبور است زمان بیشتری را برای صرف غذا صرف کند زیرا آشپزخانه شلوغ، چراغ‌های روشن و حتی نحوه چیدمان مبلمان همگی برای او عوامل استرس‌زا هستند. تهیه وعده‌های غذایی در زمان مناسب یکی از ساده ترین راه‌ها برای کاهش استرس است.

اگر کودک شما به نورها حساس است، سعی کنید آن‌ها را کم نور کنید یا  با نظارت شمعی در اختیارش قرار دهید. اجازه دهید کودک غذای مورد علاقه خود را انتخاب کند تا در هر وعده غذایی از آن استفاده کند یا بگذارید هنگام غذا خوردن روی صندلی مورد علاقه اش بشیند و جای مخصوصی برای خود داشته باشد.

برای رژیم‌های خاص به دنبال راهنما باشید.

شاید شنیده باشید که یک رژیم غذایی بدون گلوتن یا کازئین می‌تواند علائم اوتیسم را بهبود ببخشد. گلوتن نوعی پروتئین است که در گندم ، چاودار و جو وجود دارد.

کازئین پروتئینی است که در شیر یافت می شود. طرفداران رژیم غذایی معتقدند که افراد مبتلا به اوتیسم «روده نشتی» دارند که باعث می‌شود قسمت‌هایی از گلوتن و کازئین به جریان خون نفوذ کرده و بر مغز و سیستم عصبی مرکزی تأثیر بگذارد.

با این حال، در مطالعات علمی صحت این موضوع را ثابت نشده است. بخاطر داشته باشید که رژیم‌های محدود کننده نیاز به برنامه ریزی دقیق دارند تا از تأمین نیازهای غذایی کودک اطمینان حاصل کنند.

قبل از ایجاد هرگونه تغییر در  برنامه غذایی فرزندتان با یک متخصص تغذیه صحبت کنید. چون اگر رژیم غذایی مناسبی وجود نداشته باشد، ممکن است موجب بروز عوارض جانبی و کمبود احتمالی مواد مغذی در بدن شود.

با یک متخصص تغذیه مشورت کنید.

اکثر خانواده‌‌های دارای کودک اوتیسم می توانند در انتخاب نوع غذای خود به شیوه انتخابی عمل می‌کنند، اما از آن‌جایی که تغذیه این کودکان از اهمیت بالایی برخوردار است؛ حضور یک متخصص تغذیه می‌تواند مفید واقع شود و خطرات تغذیه ای را بر اساس نحوه غذا خوردن کودک شما شناسایی کند، به سوالات مرتبط با درمان‌‌های تغذیه ای  پاسخ دهد و کمک کند فرزندتان چگونه خوب غذا بخورد و زندگی سالم‌تری داشته باشد.

تست اختلالات مای اسمارت ژن، به خانواده‌ها کمک می‌کند تا با دقت بیشتری، اختلالات روانشناختی مثل اختلال اوتیسم ، نقص توجه و بیش فعالی و…را در فرزندشان تشخیص دهند.